Rodzina Bielaskich – prawdziwie amerykańska kariera

Przyjaciel Abrahama Lincolna, pierwszy profesjonalny baseballista polskiego pochodzenia, dyrektor Biura Śledczego oraz głowa Wydziału Paszportowego – poznajcie imigracyjne losy rodziny Bielaskich.
Życie ludzi, którzy zdecydowali się wyjechać z ojczyzny i zamieszkać w innym państwie bywa trudne. Wielu z nich nie radzi sobie w nowym środowisku, różnice kulturowe oraz bariera językowa może sprawić, że asymilacja nie przebiega tak jak powinna, a marzenia o wspaniałym życiu w nowym państwie szybko zderzają się z rzeczywistością.
Jest też jednak mnóstwo rodzin, które dzięki imigracji zyskały i dostąpiły największych zaszczytów. Świetnym przykładem może być familia Bielaskich.

Aleksander Bielawski urodził się w Mińsku w 1811. Walczył w powstaniu listopadowym, pod dowództwem generała Henryka Dembińskiego. Po klęsce zbiegł do Francji, a stamtąd wyruszył do Stanów Zjednoczonych. Na miejscu zmienił nazwisko na „Bielaski”. Od 1837 pracował jako inżynier w Illinois – tam też się ożenił i poznał Abrahama Lincolna. Później przeniósł się do Waszyngtonu, gdzie otrzymał posadę w General Land Office. W momencie wybuchu wojny secesyjnej Bielaski zaoferował swoje usługi Lincolnowi i został przyjęty do armii w stopniu kapitana. Służył jako adiutant generała Johna McClernanda. Zginął w 1861 roku, zabity przez kulę armatnią w bitwie pod Belmont. Odznaczył się w niej wielkim bohaterstwem. 

Jednym z jego synów był Oscar (1847-1911), który również brał udział w wojnie secesyjnej – był doboszem. Jemu udało się cały konflikt przeżyć, co więcej: w przerwach między bitwami nauczył się grać w baseball i zapałał wielką miłością do tego sportu. Został pierwszym profesjonalnym baseballistą polskiego pochodzenia. Od 1872 do 1876 roku reprezentował barwy czterech drużyn: Washington Nationals (1872), Washington Blue Legs (1873), Baltimore Canaries (1874) i Chicago White Stockings (1875–76). Z tym ostatnim zespołem zdobył w 1876 roku mistrzostwo ligi. Grał na pozycji prawo zapolowego (right fielder). W 2005 został umieszczony w Polsko-Amerykańskiej Narodowej Galerii Sław Sportu.
Brat Oscara, Alexander pełnił godność pastora metodystów. On i jego żona Roselle mieli szóstkę dzieci: trzy córki i trzech synów. Wspomnimy o dwójce z nich – Alexandrze Bruce’ie (1883-1864) i Ruth (1885-1966). To właśnie oni zrobili największe kariery w całym klanie Bielaskich.

Alexander studiował prawo w George Washington University Law School. Po ukończeniu nauki, w 1904 roku dostał przydział do Departamentu Sprawiedliwości Stanów Zjednoczonych. W późniejszym czasie został asystentem Stanleya Fincha, pierwszego dyrektora Biura Śledczego (które z czasem przerodziło się w Federalne Biuro Śledcze – FBI). Gdy w 1912 Finch odszedł ze stanowiska, Bielaski go zastąpił i sprawował ten urząd do 1919 roku. Pod jego zarządem Biuro funkcjonowało sprawnie i stale się rozrastało. Po zakończeniu kariery w Biurze, zajął się prywatną praktyką prawniczą. W czasach prohibicji działał pod przykrywkach, tropiąc tych, którzy łamali nowe prawo. W latach 1929-1959 dowodził zespołem śledczym, zajmującym się podpaleniami, przy Narodowej Radze Ubezpieczycieli Pożarowych, a także był przez długie lata prezydentem Stowarzyszenia Byłych Agentów Specjalnych. 
Głośną sprawą była historia jego porwania. W 1921 roku Bielaski przebywał w Meksyku – został tam uprowadzony przez nieznanych sprawców. Wyznaczono za niego okup, 10 tysięcy dolarów. Byłemu agentowi udało się jednak uciec i odzyskać całą sumę. Meksykańskie służby wszczęły postępowanie, sugerując, iż porwanie zostało wyreżyserowane przez Bielaskiego. Umorzono je po naciskach rządu USA. Całe zdarzenie było dosyć tajemnicze i do dziś nie wiadomo, co dokładnie wtedy miało miejsce.

Alexander był osobą wpływową i ważną, jednak nie aż tak, jak jego młodsza siostra. Ruth Shipley, od 1928 roku pełniła funkcję naczelniczki Wydziału Paszportowego. Była pierwszą kobietą na tym stanowisku i jedną z niewielu, które pełniły wtedy tak ważną funkcję. Na początku nie miała łatwo – w zmaskulinizowanym środowisku jej pozycja nie należała do silnych. Bardzo często występowała sytuacja, że uważano ją za mężczyznę. Jednak osiągnęła sukces i stała się osobą bardzo wpływową. Wszystko dzięki jej umiejętnościom oraz ciężkiej pracy. Za jej czasów (a rządziła przez 27 lat – od 1928 do 1955 roku) wydział był bardzo prężnie działającą i rozwijającą się jednostką. Miała pod sobą (wliczając oddziały terenowe) kilkaset osób. W 1951 roku „Time” nazwał ją „Najbardziej niewzruszoną, niezastępowalną, budzącą strach i podziwianą kobietą w całym rządzie Stanów Zjednoczonych”. 
Popierali ją m.in. Sekretarz Stanu Dean Acheson i senator Pat McCarran, a także sam Franklin Delano Roosevelt.
Sprawowała władzę niemalże absolutną – to od jej decyzji zależało, kto otrzyma paszport, a kto nie. Procedura odwoławcza została wprowadzona dopiero w latach 50. Często decyzje, jakie podejmowała były kontrowersyjne – jak wtedy, gdy nie chciała pozwolić Linusowi Paulingowi na wyjazd w celu odebrania nagrody Nobla, lub kiedy dała paszport księdzu Stanisławowi Orlemańskiemu, by ten mógł porozmawiać ze Stalinem o potrzebie istnienia silnej i niezależnej Polski. Takich przypadków (zwłaszcza tych podobnych do pierwszego) było więcej, kierując się dobrym interesem kraju (a przynajmniej tak uważając) Shipley bardzo ograniczyła możliwości wyjazdu zagranicznego Amerykanów. 
Przeszła na emeryturę we właściwym momencie – później mogłaby pod ostrzałem ze względu na jej kluczową rolę w utrudnianiu przemieszczania się osobom o lewicowych poglądach (nie tylko zdeklarowanym komunistom). 
Jej działalność miała też jednoznacznie pozytywne aspekty. W czasie konfliktów zbrojnych pomogła wielu obywatelom wydostać się z terenów ogarniętych wojną. To także ona zakończyła umieszczanie w paszportach kobiet adnotacji, wskazujących, kto jest ich mężem.

Od byłego powstańca do prominentnych urzędników państwowych, mających realny wpływ na kształt kraju – rodzina Bielaskich w trzy pokolenia osiągnęła status, o którym wiele familii, zamieszkujących Stany dużo dłużej, mogło tylko marzyć.

Immigration experiences of Bielaski family

Friend of Abraham Lincoln, first Polish-American professional baseball player, director of Bureau of Investigation and head of Passport Division – read about immigration experiences of Bielaski family.
Life of the people, who decided to leave their fatherland and settle down in other country is often really hard. Many of them can’t get use to new environment; cultural differences and language barrier can make a process of assimilation more difficult. Dreams about better life meet the hard reality.
But there are plenty families, which profited from moving abroad and gained the highest honors there.
Good example is Bielaski family.

Aleksander Bielawski was born in Minsk, in 1811. He was fighting in November uprising, under the command of General Henryk Dembiński. After the defeat, Bielawski escaped to France, then he moved to United States. In America, he changed his name to Alexander Bielaski. Since 1837 he has been working as engineer in Illinois – there he got married and became friend of Abraham Lincoln. Later he moved to Washington D.C., where he got a job in General Land Office. At the dawn of Civil War, Bielaski offered his services to Lincoln. He joined the Union Army, and was acquainted with the rank of captain, serving as a aide-de-camp to General John McClernand. Captain Bielawski died in the Battle of Belmont, killed by a cannonball. He distinguished himself by extraordinary heroism. 

One of his sons, Oscar (1847-1911) was also fighting during Civil War – he served as a drummer. He managed to survive whole conflict. In the lulls between the battles, he learned to play baseball, and fell in love with this discipline of sport. After the war, Oscar became the first Polish-American professional baseball player. Between 1872 and 1876, he was playing in four teams: Washington Nationals (1872), Washington Blue Legs (1873), Baltimore Canaries (1874) and Chicago White Stockings (1875–76). With the last team, he won National League championship in 1876. Oscar played as a right fielder. In 2005 he was inducted in the National Polish-American Sports Hall of Fame.
Oscar’s brother – Alexander – was Methodist minister. He and his wife, Roselle had six children – three daughters and three sons. We focus on the two of them – Alexander Bruce (1883-1864) and Ruth (1885-1966). After all, they have the greatest careers in the entire Bielaski clan.

Alexander was studying law at the George Washington University Law School. After graduation, in 1904 he joined U. S. Department of Justice. Later, he became the assistant of Stanley Finch, the director of Bureau of Investigation (which was rename in 1935 on Federal Bureau of Investigation – FBI). In 1912 Finch left, and was replaced by Bielaski, who has been serving till 1919. Under his management Bureau was functioning smoothly and steadily growing. After leaving the office, he started his private law practice. In the time of prohibition, he was working as a decoy, tracking those, who was breaking the new law. Between 1929 and 1959 Bielaski headed the National Board of Fire Underwriters team of arson investigators. Many years he was also a President of the Society of Former Special Agents.
The story of his kidnapping was widely known. In 1921 Bielaski was in Mexico. There, he was kidnapped by unidentified bandits. They designated a ransom – ten thousand dollars. Former director managed to escape and retrieve all the money. Mexicans started an investigation, claiming that whole kidnapping was orchestrated by Bielaski himself. Investigation was canceled, after the intervention of U. S. government. The whole incident was very mysterious – to this day we don’t know, what really happened.

Alexander was very important person, but not as influential as his younger sister. Ruth Shipley, nee Bielaski, since 1928 has been serving as a head of Passport Division. 
She was the first woman in this office, and one of a few these days, who occupied such a high position. At beginning it was not easy – in masculinized environment she had to prove her value every day. She was often mistaken with a man. But Shipley reached the success and became really respected person – thanks to her abilities and hard work. In her time (she was leading for 27 years – between 1928 and 1955) Division was working very effectively, and it was constantly expanding. Shipley had under her command (including terrain offices) several hundred clerks. In 1951 Time magazine called her “The most invulnerable, most unfirable, most feared and most admired career woman in the U.S. Government”. 
She was supported by Secretary of State Dean Acheson, Senator Pat McCarran, and even Franklin Delano Roosevelt.
She had almost absolute power – she decided who will get a passport, and who won’t. The appeal procedure wasn’t introduced until the ‚50. Frequently her decisions were controversial – like this one time, when she denied passport to Linus Pauling, who just want to personally accept the Nobel prize, or this time, when she allowed catholic priest Stanisław Orlemański travel to CCCP to talk to Stalin about free Poland. There were more similar cases (especially similar to the first one), having in mind best interest of the country (or, at least thinking that way) Shipley drastically restricted possibility to go abroad for Americans – especially for those, who were sympathizing with the left (not necessarily communists).
But in her career she had also unambiguously positive episodes. During the wartime, she helped many citizens to get out of the countries embroiled in conflict and go home. It was her who stopped the practice of putting in women’s passports information about their husbands.

From former insurrectionist to prominent government officials, having real impact on the functioning of country – Bielaski family, during three generations reached the status, which many other families, living in the USA much longer, could only dream of.

SKYPE: yourrootsinpoland E-MAIL: info@yourrootsinpoland.com WEB: www.yourrootsinpoland.com