Etap 4. – Latina – Melbourne, lata 1986 i 1987. Szczury pędziły tu żywot dyskretny w szarej strefie, nie manifestując niepotrzebnie swojego dobrobytu. W pokojach się nie pojawiały, mając aż nadmiar pożywienia pod oknami. Bardzo inteligentne i czyste zwierzęta. […]

Etap 3. – Polska, lata 1944 do 1986. Przezywano nas haziajami. Milczeliśmy, bo to kryło moją matkę, Niemkę z osiedleńców na Ukrainie. Trudno się dziwić temu, że Niemcy byli wtedy bardziej znienawidzeni niż Rosjanie. Mama stale ojcu wyrzucała, że w 1944 roku zatrzymał wtedy się w Krakowie, zamiast podążać dalej za Wehrmachtem do jej ojczyzny. […]

17 września 1939 roku Rosjanie zagarnęli polską ziemię daleko poza Lwów. Wkrótce potem moi rodzice opuścili Kijów, w którym od niedawna mieszkali – zachęceni do przeprowadzki do Lwowa przez mojego stryjecznego dziadka. Piotr argumentował, że Lwów zawsze pozostanie miastem polskim, a wojna zaraz się skończy. […]

Wycie syren alarmowych zapędzało mieszkańców kilka razy na dobę do piwnic, aby jak najdalej od górnych pięter – od rosyjskich bomb. Za każdym razem ludzi ogarniało przerażenie. Reagowano różnie: byli i tacy, co nic nie zabierali z mieszkania, licząc na rychłe odwołanie alarmu, inni taskali całe toboły z lęku przed złodziejami. Na dole przy skąpym świetle świeczek albo lampy naftowej niektórzy modlili się bez przerwy na głos, prosząc Boga o ocalenie albo o lekką śmierć.