Zbigniew Wodecki – Gwiazdor bez grama wody sodowej

On – jeden z najlepszych polskich artystów estradowych, nie miał w sobie nawet grama tzw. wody sodowej. Nigdy nie gwiazdorzył, był normalny, skromny – tak Zbigniewa Wodeckiego, w 75. rocznicę urodzin i 8. rocznicę śmierci wspomina legenda polskiej estrady Zbigniew Rymarz.

Zbigniew Wodecki urodził się 6 maja 1950 r. zatem gdyby żył, dziś obchodziłby dopiero swoje 75. urodziny. Zmarł osiem lat temu, także w maju. Był niezwykle popularnym piosenkarzem i multiinstrumentalistą, kompozytorem i aranżerem, a także prezenterem telewizyjnym i aktorem. Zdobył wiele nagród, między innymi na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w 1972 roku za debiut. Wylansował nieśmiertelne przeboje: „Lubię wracać tam, gdzie byłem”, „Z tobą chcę oglądać świat”, „Zacznij od Bacha”, „Izolda”, „Opowiadaj mi tak” i „Chałupy Welcome to”. Skomponował muzykę do spektakli teatralnych, w tym wystawianych w Teatrze Scena STU w Krakowie. Angażował się w występy charytatywne. Był bardzo pracowity. Miliony Polaków kojarzy go jako wykonawcę tytułowej piosenki do animacji „Pszczółka Maja”. Pomimo, że Wodecki chciał odejść od tego powiązania, proszony o wykonanie tej piosenki, robił to bez widocznego dla innych oporu.

Swoimi wspomnieniami o Zbigniewie Wodeckim dzieli się legenda polskiej estrady – Zbigniew Rymarz:

Zbyszek był wyjątkowym przypadkiem koleżeństwa i przyjaźni. Nie spotkałem nikogo w naszym środowisku, kto mówiłby o nim źle. Wszyscy natomiast wspominają go z serdecznością, nawet z miłością. Większego i jednomyślnego wyrazu uznania nie można dostać, zwłaszcza od tak wymagającej grupy, jaką tworzą artyści.

Osobiście doświadczyłem jego dobrego serca, kiedy organizowany był Wielki Noworoczny Koncert na rzecz Domu Aktora Weterana w Skolimowie połączony z jubileuszem mojego „140-lecia”. Uroczystość odbywała się w Teatrze Polskim w Warszawie, na początku stycznia 2008 roku. Lista występujących artystów była długa, znalazł się na niej także Wodecki oraz zaprzyjaźnieni z nim i ze mną Alicja Majewska i Włodzimierz Korcz.

Alicja i Włodek martwili się, że przesunięto im nagranie w telewizji z Warszawy do Poznania i nie wiedzieli, czy pogodzą oba wydarzenia. Zbyszek Wodecki miał jeszcze trudniejszą sytuację, do tego stopnia, że w końcu musiał odmówić udziału w koncercie w Warszawie. Kiedy dowiedział się, że Alicja i Włodek wpłacają pieniądze na Dom Aktora, także on postanowił się przyłączyć. Pamiętam jak powiedział: „Słuchajcie, to ja też się dokładam”. A przecież nic go nie wiązało, nie miał obowiązku, był nieobecny, właściwie nie znaliśmy się wtedy. Bardzo zaskoczyło mnie to jego tak ludzkie ciepło.

Ponad rok później, w październiku 2009 roku powtórzyłem pomysł koncertu na rzecz Skolimowa. Znów zorganizowaliśmy go w warszawskim Teatrze Polskim i znów zaprosiłem między innymi Zbyszka Wodeckiego i wielu innych piosenkarzy i aktorów. Jego występ według programu miał być jednym z ostatnich. I tak się stało. Podczas pożegnania przyznał mi się, że musi szybko jechać do Krakowa, gdzie ma nagranie w radiu.

– Trzeba było wcześniej powiedzieć, jak ustalana była kolejność, nie pędziłby pan teraz – zareagowałem.

– Nie, nie, nie chciałem przeszkadzać – odpowiedział bez wahania.

W tym krótkim, prostym cytacie Wodeckiego mieści się cały opis jego charakteru.

On – jeden z najlepszych polskich artystów estradowych, nie miał w sobie nawet grama tzw. wody sodowej. Nigdy nie gwiazdorzył, był normalny, skromny. Widziałem, z jaką naturalnością zwracał się do kolegów będących na o wiele niższej od niego pozycji zawodowej, a także do publiczności. Z każdym chwilę porozmawiał, opowiedział anegdotę z jakiegoś wcześniejszego swojego występu, nigdy nie tworzył dystansu.

Miał charakterystyczny wizerunek młodego, entuzjastycznie nastawionego do życia chłopaka. Bujna fryzura, lekkość bycia, uśmiech. Nie zastanawiałem się nad tym, po prostu kupowałem go bez reszty takim, jakim był.

Zbyszek Wodecki był artystą świetnie przygotowanym do sceny. Na pewno pomogło mu to, że pochodził z muzykalnej rodziny. Jego ojciec był trębaczem Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia i Telewizji w Krakowie, mama – sopranistką, siostra – związana z Operetką Krakowską, wiolonczelistka. Zbyszek grał na skrzypcach, trąbce, fortepianie. Związany od najmłodszych lat z Krakowem, tam zdobywał pierwszą praktykę muzyczną z największymi – Markiem Grechutą i Ewą Demarczyk, której akompaniował już we wczesnej młodości w czasie jej zagranicznych występów.

W pewnym momencie Zbyszek zaczął publicznie śpiewać i od razu zachwycił głosem pełnym ciepła. Widać było, że do pracy nad piosenką podchodzi poważnie, stara się wydobyć jej sens, wiedzieć po co i dla kogo śpiewa, dbając jednocześnie o dykcję i bycie zrozumianym. Dziś to niestety coś rzadko spotykanego, a w tamtych latach był to obowiązek, z którego Zbyszek doskonale się wywiązywał.

Często śpiewał w duetach, na przykład ze Zdzisławą Sośnicką, Alicją Majewską, Haliną Frąckowiak i wszystkie go bardzo lubiły; chciały wręcz by z nimi występował. Wszystkie duety, w które wchodził Zbyszek miały nam coś przekazać, były przemyślane, a nie sztucznie ustawione. Ani on, ani partnerka nie umawiali się w ten sposób: „ty śpiewasz pierwszą i trzecią zwrotkę, ja – drugą i czwartą i to wystarczy”. Nie, ich wykonania były zrobione. Jakie to dalekie od tak częstych teraz występów, po których widzowi i słuchaczowi pozostaje wrażenie, że widział tylko kręcenie biodrami i słyszał wyłącznie krzyk.

Gdyby Zbyszek urodził się i występował na Zachodzie, jego kariera potoczyłaby się inaczej, byłby super gwiazdą. W polskich warunkach osiągnął bardzo dużo, ale to może jedna czwarta tego, co powinien.

Zbyszek często tak budował swoje utwory, że po wykonaniu piosenki, brał skrzypce i pięknie na nich grał. Żałuję, że nie zdążyłem go poprosić, żeby wykonał cudowną przedwojenną piosenkę „Cicho grajcie mi znów o cygańskie skrzypeczki”. Na pewno byłby jej znakomitym interpretatorem.

Wysłuchała: Karolina Prewęcka

Zbigniew Rymarz jest legendą polskiej estrady. Ten blisko stuletni pianista, kompozytor, aranżer, akompaniator, pedagog, dokumentalista jest wciąż aktywny zawodowo, zachwyca pamięcią i planami na przyszłość. Był asystentem Ludwika Sempolińskiego, współpracował z wieloma teatrami w Polsce, a także z londyńskim Polskim Ośrodkiem Społeczno-Kulturalnym.

 

Źródło: DlaPolonii